Hitchhike May! *13*

13. Otostop

Türkiye çok güzel! To zdanie wywoływało nie tylko uśmiech na twarzach tureckich kierowców, ale tym hasłem zyskiwaliśmy ich dodatkową sympatię. Nie żeby to było wierutne kłamstwo, bo akurat Turcję naprawdę ubóstwiam, zresztą jak zwykłam mawiać – Turcja to mój prywatny raj autostopowy (może nawet jest to całkiem obiektywne stwierdzenie, ponieważ znajomi podróżujący po Turcji stopem potwierdzają moją opinię). Jeździ się na tyle zajebiście, że nawet policja pomaga złapać stopa, poważnie.

Jechaliśmy na Manisę i kierowca, który nas podwoził wybrał tak niewiarygodnie absurdalną drogę na około, że musieliśmy wysiedliśmy. I zonk. W miejscu, gdzie mamy łapać stoi radiowóz. Z doświadczenia wiem, że policja i autostop nie idą w parze, więc stanęliśmy na poboczu z mapą i ściemniamy sami przed sobą i policjantami, że wcale nie zamierzamy łapać stopa.

Jak można było przypuścić, podszedł jeden z nich.

- Günaydın!

Odpowiedziałam tym samym i chyba starałam się mu wyjaśnić, że my 'otostop' a nie 'otogar' (czyli turecczyzną na poziomie 'Kali jeść, Kali spać' wyjaśniłam, że łapiemy stopa i uprzedziłam zapytanie, czy może nie podwieźć nas na dworzec autobusowy). Policjant coś zagadał po turecku, popatrzył na mapę, poudawał ważniaka i uśmiechnięty odszedł.
Nic, spróbujmy łapać kilka metrów przed nimi.

Nie minęła nawet minuta, a gliniarze nas wołają, nic, idziemy.
Akurat wlepiali komuś mandat i na migi pokazują, że mamy wsiadać do auta ziomków, którzy właśnie zostali ukarani (aż się prosi, abym napisałąa'dostali pokutu', ach w Czechach po każdym bliskim spotkaniu z gliniarzem 'pokutujesz', niby jedna z ostoi ateizmu w Europie, a tu pokuta na każdym kroku czyha).
Co?!?! Pan chce, by ziomki w ramach dodatkowej kary podwieźli nas na stopa? - Posłałam gliniarzowi zdziwione spojrzenie o mniej więcej takiej treści. Na co gliniarz pokiwał porozumiewawczo głową. Musiałam jeszcze raz przetransformować to wydarzenie w myślach: czyli tak, przed chwilą gliniarze złapali nam stopa, czyż nie?
Posłusznie zapakowaliśmy się do auta i zdążyliśmy jeszcze zawołać:

- Teşekkür ederim!

Po czym oddaliliśmy się z mocno wkurzonymi kolesiami, którzy mimo przekleństw rzucanych pod adresem gliniarzy, odstawili nas w obiecane miejsce.

Swoją drogą, napotkani Turcy wyjątkowo serdecznie wypowiadali się o macierzystej policji. I przyznam, że po raz pierwszy spotkałam się z tak pozytywną oceną policji wśród społeczeństwa.

------------------------------------------------------------

Turkey is simply hitchhike paradise. Even police is eager to help you to catch you a ride. Awesome.

BTW, here are photos of two Turkish friends of mine I met through Hospotality Club. In few days Burak is gonna finish his military service - welcome back to life!
Greetz from this part of the world, hopefully we gonna meet this summer ^__^

Burak



Ilker



Turkey is awesome <3

Comments

Post a Comment

Popular posts from this blog

Personal Landmarks: A Map of Trauma in London

Image
For me, London is defined by its street names, locations, and urban landmarks. Over the past 14 years, these elements (and more!) have left very distinctive mark on me. My London, first and foremost, is the one I came to know as a courier. I memorised all the addresses—Soho’s townhouses, the glass and steel skyscrapers in the City, and the many other places I delivered to. That was pre-smart phone era, so the famous A to Z map became my best friend for three years. This experience formed the foundational layer of my "London skin". Later, as I became an operations controller, these addresses took on a more digital form. They became combinations of postcodes (EC2M or EC2N—who can tell the difference? Well, I can, as I’ve become a bit of a postcode geek!), each just another place to send a delivery. Then there’s another layer—my social life in London, full of moments, encounters, people, and unexpected events scattered throughout the city. After 14 years, this collection of expe...
Read more

ADO starfish

Image
ADO – the name of a bus service in Mexico Starfish –  a 5-armed sea creature that everyone loves I absolutely dislike traveling at night. While it may seem like a cost-effective option and works for some, I simply cannot sleep on trains, buses, or planes unless I can stretch my legs in semi-bed position. Traveling at night in Vietnam, however, had its perks.                     If only Mexican night buses offered the same comfort...                            Currently exploring southern Mexico, I knew the time would come for a long-distance night bus. That moment arrived with my journey from San Cristóbal de las Casas to Oaxaca (pronounced 'Wahaca'), a “lovely” 12.5-hour ride. I even took sleeping pills in an attempt to catch some sleep during the trip. The bus was dark, the seats were comfortable, and it was only half full, allowing me to spread out across two r...
Read more

Three weeks into my Panchakarma retreat

Image
I am currently three weeks into my Panchakarma retreat. It feels like I have entered level four of a captivating video game. The anticipation (or dread) of the impending final stage of my detox journey,   known as the infamous ‘vasti’-(often referred to as “the mother of all panchakarma procedures”), looms overhead. Last week, I underwent the ‘nasya’ treatment, that is cleanse of your nasal passages and detoxification of the head and neck. This procedure came with a challenging condition : no hair washing allowed. For a full seven days, my hair remained unwashed, gradually becoming so greasy that catching a glimpse of it in the mirror turned into a test of endurance! Fortunately, the ‘nasya’ experience had a silver lining, as it was coupled with herbal steam bath and ‘kizhi’ treatment—a pounding massage with heated herbal pouches infused with medicinal oils. These fragrant sachets worked their magic on my body, providing a perfect blend of invigoration and relaxation. ‘Kizhi’...
Read more