Magiczne Kyoto

Minal ponad tydzien od kiedy przyjechalam do Japonii, i w miedzyczasie przesunelam sie 400 km dalej na zachod, i chyba nie tylko w dystansie przejawia sie ta roznica.
Jestem w Kyoto, w magicznym Kyoto, w ktorym kroluja gejsze, swiatynie buddyjskie i zen, a ludzie sa bardziej skorzy do rozmowy.
Ale od poczatku. Mam za soba probe autostopowa w Japonii i stwierdzam, ze jest dobrze. Moj pierwszy kierowca byl wyjatkowo zachwycony tym, ze ktos w ogole jezdzi na stopa, i mimo, ze nie mowil nic po angielsku, zalapal w mig bakcyla stopowego i podwiozl mnie pod same bramki na autostrade, mimo, ze trasa ta byla mu nie po drodze. Chyba najwieksza trudnoscia jest wydostanie sie na odpowiednie miejsce do stopowania, jednak jak raz dostaniesz sie na autostrade, to tylko przesuwasz sie pomiedzy sebisu eira (czyli stacjach paliwa) az do celu.
Kyoto jet wrecz usiane swiatyniami, poki co odwiedzilam dwie z nich, jutro zapewne odwiedze kilka dalszych, a ostatecznie i tak zleja mi sie w jedna calosc i przy odrobinie szczescia bede w stanie rozroznic swiatynie shinto od tych zen.




Dzis po raz pierwszy w zyciu zobaczylam gejsze (w zasadzie maiko czyli mloda adeptke, ktora dopiero uczy sie wszystkich umiejetnosci artystycznych, ktore posiada gejsza), i chyba nigdy nic nie wywarlo na mnie takiego wrazenia jak przesuwajacy sie przed oczami zywy symbol Japonii. Poczulam sie jakby nagle relikt z filmow Kurosawy ozyl przed moimi oczami i ruszyl w moja strone. I zaraz potem zrobilo mi sie smutno, poniewaz najpierw zauwazylam zamieszanie i ludzi czyhajacy z aparatami i ajfonami, a dopiero potem uzmyslowilam sobie, skad ta sensacja.
Maiko szla skromnie przed siebie, starajac sie nie zauwazac wycelowanych w nia obiektywow, krok za krokiem stukala wysokimi koturnami (tzw. geta) po chodniku. Bila od niej biel niczym z akrylowej farby, musze przyznac, ze biel jej twarzy byla wrecz bielsza od bieli - czy to ma w ogole sens? Pozniej jeszcze widzialam kilka kolejnych maiko, i za kazdym razem odplywalam z zachytwu nad kunsztem jej wygladu, a potem zobaczylam pudla z farbowanymi na rozowo uszami i to bylo doznanie o zupelnie innym charakterze.


Z innej bajki - nie moge wyjsc z zachwytu nad japonskimi toaletami, a raczej 'myjoletami' (ang. washlet). Sa ultra nowoczesne, kiedy siadasz wlacza sie melodia przypominajaca szum strumyka gorskiego. Po zalatwieniu potrzeby masz game przyciskow, i wybierasz badz opcje 'bidet' badz suszarke, a potem zastanawiasz sie, ktory przycisk wlasciwie jest odpowiedzialny za szpuszczanie wody. Inna wersja 'myjolety', jest polaczona z kranem, wiec kiedy splukasz, z kranu nad toaleta zaczyna plynac automatycznie woda do malej umywalki zamontowanej tuz nad deska toaletowa, ty myjesz rece w wodzie, a nastepnie ona zostanie wykorysztana do nastepnego splukania. 100% eko, jestem pod wrazeniem japonskiej mysli hydraulicznej.



Oto kolejna seria losowych zdjec. Enjoy!






Comments

Post a Comment

Popular posts from this blog

Personal Landmarks: A Map of Trauma in London

Image
For me, London is defined by its street names, locations, and urban landmarks. Over the past 14 years, these elements (and more!) have left very distinctive mark on me. My London, first and foremost, is the one I came to know as a courier. I memorised all the addresses—Soho’s townhouses, the glass and steel skyscrapers in the City, and the many other places I delivered to. That was pre-smart phone era, so the famous A to Z map became my best friend for three years. This experience formed the foundational layer of my "London skin". Later, as I became an operations controller, these addresses took on a more digital form. They became combinations of postcodes (EC2M or EC2N—who can tell the difference? Well, I can, as I’ve become a bit of a postcode geek!), each just another place to send a delivery. Then there’s another layer—my social life in London, full of moments, encounters, people, and unexpected events scattered throughout the city. After 14 years, this collection of expe...
Read more

ADO starfish

Image
ADO – the name of a bus service in Mexico Starfish –  a 5-armed sea creature that everyone loves I absolutely dislike traveling at night. While it may seem like a cost-effective option and works for some, I simply cannot sleep on trains, buses, or planes unless I can stretch my legs in semi-bed position. Traveling at night in Vietnam, however, had its perks.                     If only Mexican night buses offered the same comfort...                            Currently exploring southern Mexico, I knew the time would come for a long-distance night bus. That moment arrived with my journey from San Cristóbal de las Casas to Oaxaca (pronounced 'Wahaca'), a “lovely” 12.5-hour ride. I even took sleeping pills in an attempt to catch some sleep during the trip. The bus was dark, the seats were comfortable, and it was only half full, allowing me to spread out across two r...
Read more

Three weeks into my Panchakarma retreat

Image
I am currently three weeks into my Panchakarma retreat. It feels like I have entered level four of a captivating video game. The anticipation (or dread) of the impending final stage of my detox journey,   known as the infamous ‘vasti’-(often referred to as “the mother of all panchakarma procedures”), looms overhead. Last week, I underwent the ‘nasya’ treatment, that is cleanse of your nasal passages and detoxification of the head and neck. This procedure came with a challenging condition : no hair washing allowed. For a full seven days, my hair remained unwashed, gradually becoming so greasy that catching a glimpse of it in the mirror turned into a test of endurance! Fortunately, the ‘nasya’ experience had a silver lining, as it was coupled with herbal steam bath and ‘kizhi’ treatment—a pounding massage with heated herbal pouches infused with medicinal oils. These fragrant sachets worked their magic on my body, providing a perfect blend of invigoration and relaxation. ‘Kizhi’...
Read more