Haj-Flajt-Lajf?

Zacznę tak: jest chaos. Całkiem duży chaos.
Nie ogarniam się czasowo i przestrzennie, ale tak naprawdę nie mam powodów do narzekania.
Jest niedziela, czas lokalny 17.55, Barcelona. Dobę temu wsiadałam do samolotu w Londynie, a 48 godzin temu zwijałam się w łóżku zastanawiając się skąd te wymioty i skurcze w żołądku (jakaś marokańska ameba zaskłotowała mój żołądek?) i czy w ogóle pojadę do Japonii. Póki co udaje się, pozostało 12 godzin do lotu i wierzę, że mimo trudności z on-line checkinem dostanę się do samolotu.
Uff. Brzmi jak hajlajf, a ja mam wrażenie, że piątkowa "niemoc" i rozszczepieniu kości ramiennej (ramię nadal na mini-temblaku, ale skoro zdało egzamin z Maroka, to i w Japonii pójdzie mu świetnie), to takie kłody rzucane pod nogi, abym zrezygnowała z całego wielkiego planu, a ja uparcie pchnę do przodu.
Właśnie, Maroko całkiem spoko. Ciężko mi wtej chwili wydusić pełną relację z wyjazdu, ale w trzech słowach było dużo kurzu, dużo podbijania cen i użerania się z miejscowymi, i spokój płynący z grzesznego zalegania na 60 metrowych, piaszczystych wydmach. A oprócz tego głowy wielbłądów wiszące na hakach (bazar w Fezie), 'good price, special Berber price ONLY for you my friend', 25 wypitych szklanek mięty i sałatka marokańska, która z miejsca na miejsce, ba, nawet dyżurującego w danym momencie szefa kuchni, zmieniała swój skład i obszerność na talerzu.
Stwierdzam, że mam dosyć latania. Męczy mnie obserwowanie wysiłków stewardess z ryanaira, które z przymusu oferują zakup debilnych magazynów traktujących o życiu celebrytów czy wciskania 'priority boarding' poprzez zaczepianie na lotnisku.
I znów brzmi jak hajlajf i znudzenie, ale to chyba wynik natłoku wrażeń i 'hektycznych' (ponglizm, sic!) ostatnich dni.
Uff, więc jestem w Barcelonie, moim miejscu na mapie, gdzie dziwnym trafem zawsze docieram, kiedy muszę coś przemyśleć, gdzie zawsze mogę wpaść i po prostu błąkać się po Barrio di Gottico czy zalegać do późnych godzin z piwem san miguel sin alcohol. Krótko mówiąc, w moim ujęciu Barca to chill i 'tranqi, tranqi', czyli spoko, luz i tejk it izi.
Chyba wypisałam się, nadrobiłam zaległości i wkrótce pokuszę się o 24-dniowy dziennik z Japonii. Planuję nie korzystać z hosteli ($$$!) i z płatnego transportu ($$$ + głód autostopowy), ponoć tofu kosztuje 37 jenów, więc chcęż dowieść, że Japonia wcale nie jest tak niebotycznie droga jak każdemu się wydaje.
Tak więc, czyt. ju sun, tj. read you soon!

Comments

Post a Comment

Popular posts from this blog

Personal Landmarks: A Map of Trauma in London

Image
For me, London is defined by its street names, locations, and urban landmarks. Over the past 14 years, these elements (and more!) have left very distinctive mark on me. My London, first and foremost, is the one I came to know as a courier. I memorised all the addresses—Soho’s townhouses, the glass and steel skyscrapers in the City, and the many other places I delivered to. That was pre-smart phone era, so the famous A to Z map became my best friend for three years. This experience formed the foundational layer of my "London skin". Later, as I became an operations controller, these addresses took on a more digital form. They became combinations of postcodes (EC2M or EC2N—who can tell the difference? Well, I can, as I’ve become a bit of a postcode geek!), each just another place to send a delivery. Then there’s another layer—my social life in London, full of moments, encounters, people, and unexpected events scattered throughout the city. After 14 years, this collection of expe...
Read more

ADO starfish

Image
ADO – the name of a bus service in Mexico Starfish –  a 5-armed sea creature that everyone loves I absolutely dislike traveling at night. While it may seem like a cost-effective option and works for some, I simply cannot sleep on trains, buses, or planes unless I can stretch my legs in semi-bed position. Traveling at night in Vietnam, however, had its perks.                     If only Mexican night buses offered the same comfort...                            Currently exploring southern Mexico, I knew the time would come for a long-distance night bus. That moment arrived with my journey from San Cristóbal de las Casas to Oaxaca (pronounced 'Wahaca'), a “lovely” 12.5-hour ride. I even took sleeping pills in an attempt to catch some sleep during the trip. The bus was dark, the seats were comfortable, and it was only half full, allowing me to spread out across two r...
Read more

Three weeks into my Panchakarma retreat

Image
I am currently three weeks into my Panchakarma retreat. It feels like I have entered level four of a captivating video game. The anticipation (or dread) of the impending final stage of my detox journey,   known as the infamous ‘vasti’-(often referred to as “the mother of all panchakarma procedures”), looms overhead. Last week, I underwent the ‘nasya’ treatment, that is cleanse of your nasal passages and detoxification of the head and neck. This procedure came with a challenging condition : no hair washing allowed. For a full seven days, my hair remained unwashed, gradually becoming so greasy that catching a glimpse of it in the mirror turned into a test of endurance! Fortunately, the ‘nasya’ experience had a silver lining, as it was coupled with herbal steam bath and ‘kizhi’ treatment—a pounding massage with heated herbal pouches infused with medicinal oils. These fragrant sachets worked their magic on my body, providing a perfect blend of invigoration and relaxation. ‘Kizhi’...
Read more