Out with the old, in with the new

Mój tydzień w liczbach to:
7 znalezionych rękawiczek
6 godzin snu na dobę (średnia)
5 dzień z rzędu w tym samym ubraniu
4 godziny snu po wczorajszym karaoke
3 pomadki ochronne do ust znalezione na ulicy
2 metrowy mur, który o dziwo, udało mu się pokonać
1 nieudana próba skłotingu (i nielegalna ewikcja z samego rana)

Moja bezdomność zaczyna zakreślać coraz szersze kręgi. I może powinno mnie to martwić, ale jest wręcz na opak, bo im bardziej tracę dach nad głową, im więcej rzeczy wożę wszędzie z sobą w plecaku (grzebień, szczoteczka, pojawił się dezodorant i zapasowe skarpetki), i u czym większej liczby osób nocuję, tym bardziej wzrasta moja mentalna beztroska i wolność.

Fajnie mieć własny pokój, ale na chwilę obecną wystarczy mi nikła pewność, że tej nocy mam gdzie spać. Nie potrzebuję stricte swojego legowiska czy swojego roweru, wystarczy, że TU i TERAZ mogę korzystać z powyższych. W ogóle moja chęć posiadania maleje z dnia na dzień, nawet mój notebook jakby bardziej się uspołecznił.

Moje życie obrało chaotyczny kierunek (z dotychczasowego chaosu wpadłam w międzygalaktyczną czarną dziurę chaosu, to tak jak wpłynąć z rzeki do morza) i, paradoksalnie, jedynym szkieletem nadającym mu kształt jest moja praca. Klasyczny ‘9 to 5 job’, wokół którego toczy się mój 24 godzinny rytm dnia. Przy czym nadal towarzyszy mi totalny brak etyki pracy, jedynie pierwotny cel przyjazdu tutaj (patrz: pożądany powrót do Korei, tym razem na co najmniej rok) utrzymuje mnie za biurkiem. Choć nie ukrywam, fajnie być wynagradzaną za 8 godzin grania w Killzone.

Coraz częściej nie wyrabiam się z odpisywaniem na e-maile, z postami na bloga, ze zszyciem głupiej dziury w kurtce, nie zdążam nawet do pracy, ale wiesz co?

W głębi duszy towarzyszy mi poczucie szczęścia, niezależnie od tymczasowych trosk, braku stabilizacji, ba, wręcz przeciwnie, coraz bardziej dochodzi do mnie, że właśnie stan DESTABILIZACJI jest tym, co mnie nakręca do działania i akumuluje energię na później.

Nie żebym chciała temu nadać poczucie heroizmu, tudzież okrasić mój żywot szczyptą skłotersko-anarchistycznej zajebistości, ale w swoim otoczeniu znam mało osób, które doceniają po prostu to, co mają, ciesząc się z tego, co jest i jak jest.


Where are we going?
What have we done?
Everything we've learned, it's all just been ignored.
We turned it all to cinder, we turned it all to rust.
We're standing in these ruins, and it's all because of us.
We load the gun and we pull the trigger,
Looking into tomorrow, we'll all have turned to dust.
Lost, lost, lost in our own heads.
Lost, lost, lost to ourselves.

by Mouthpiece ‘Cinder’

Comments

  1. Anonymous1 February 2011 at 19:17

    Najważniejsze by dobre samopoczucie sprzyjało!
    Kasia

    ReplyDelete

Post a Comment

Popular posts from this blog

Personal Landmarks: A Map of Trauma in London

Image
For me, London is defined by its street names, locations, and urban landmarks. Over the past 14 years, these elements (and more!) have left very distinctive mark on me. My London, first and foremost, is the one I came to know as a courier. I memorised all the addresses—Soho’s townhouses, the glass and steel skyscrapers in the City, and the many other places I delivered to. That was pre-smart phone era, so the famous A to Z map became my best friend for three years. This experience formed the foundational layer of my "London skin". Later, as I became an operations controller, these addresses took on a more digital form. They became combinations of postcodes (EC2M or EC2N—who can tell the difference? Well, I can, as I’ve become a bit of a postcode geek!), each just another place to send a delivery. Then there’s another layer—my social life in London, full of moments, encounters, people, and unexpected events scattered throughout the city. After 14 years, this collection of expe...
Read more

ADO starfish

Image
ADO – the name of a bus service in Mexico Starfish –  a 5-armed sea creature that everyone loves I absolutely dislike traveling at night. While it may seem like a cost-effective option and works for some, I simply cannot sleep on trains, buses, or planes unless I can stretch my legs in semi-bed position. Traveling at night in Vietnam, however, had its perks.                     If only Mexican night buses offered the same comfort...                            Currently exploring southern Mexico, I knew the time would come for a long-distance night bus. That moment arrived with my journey from San Cristóbal de las Casas to Oaxaca (pronounced 'Wahaca'), a “lovely” 12.5-hour ride. I even took sleeping pills in an attempt to catch some sleep during the trip. The bus was dark, the seats were comfortable, and it was only half full, allowing me to spread out across two r...
Read more

Three weeks into my Panchakarma retreat

Image
I am currently three weeks into my Panchakarma retreat. It feels like I have entered level four of a captivating video game. The anticipation (or dread) of the impending final stage of my detox journey,   known as the infamous ‘vasti’-(often referred to as “the mother of all panchakarma procedures”), looms overhead. Last week, I underwent the ‘nasya’ treatment, that is cleanse of your nasal passages and detoxification of the head and neck. This procedure came with a challenging condition : no hair washing allowed. For a full seven days, my hair remained unwashed, gradually becoming so greasy that catching a glimpse of it in the mirror turned into a test of endurance! Fortunately, the ‘nasya’ experience had a silver lining, as it was coupled with herbal steam bath and ‘kizhi’ treatment—a pounding massage with heated herbal pouches infused with medicinal oils. These fragrant sachets worked their magic on my body, providing a perfect blend of invigoration and relaxation. ‘Kizhi’...
Read more