O Kozie Nostrze, Eskalatorze i innych paranojach

Ostatnimi czasy Koza Nostra prześladuje mnie niemal wszędzie.
Oglądając kolejne części Ojca chrzestnego śledzę poczynania Kozy Nostry.
Znajomy ze skłotu skarży się na 'Gout' (czyli podagrę), w wolnym tłumaczeniu po prostu cierpi na Kozę (Nostrę).
Na Kozę poniżej natrafiłam w Pradze. Słonecznej, czerwcowej Pradze, gdzie kozy jako takiej może i nie uświadczysz, ale Koza Nostra pojawia się np. na Vršovicach.



Koza Nostra. Lomo. Czerwiec. Praha 2010.

Z innej beczki. Statystycznie każdy ma swoje paranoje, ja na przykład mam dwie: parasole i ruchome schody.

Parasole - bo stanowią poważne zagrożenie na ulicach.

Sytuacja: Idziesz ulicą, zaczyna kropić. Coraz intensywniej i intensywniej krople wody atakują przechodniów, więc ci zawzięcie zaczynają wyciągać parasole. I wtedy zaczyna się sieka, ty momentalnie zapominasz o ulewie i skupiasz się nad tym, aby przypadkiem jedna z nasadek drutów, wystających z napiętych parasoli, nie trafiła Cię np. w oko. Parasol już szczerzy druty na Twoje ciało szkliste, rogówkę, tudzież ciecz wodną oka. Pół biedy jak nosisz okulary, ale jak krople zalewają Twój podstawowy ekran na świat (w sumie dwa), w końcu pasujesz, okulary zdejmujesz i jesteś narażony/a na atak z druta. A pociągnięcie z druta, mówiąc potocznie, może się skończyć wypłynięciem gałki ocznej, aby skończyć na jednej z wielu możliwości.

Ruchome schody - bo stanowią poważne zagrożenie w miejskiej dżungli.

Z ruchomymi schodami nie ma żartów. Przypuszczając, że eskalator ma 80 m długości, stoi na nim jednocześnie około 60 osób, i jedna z nich (ta na samej górze oczywiście) przechyli się do tyłu np. 45 stopni, to wszyscy po niej spadną na sam dół niczym klocki domino. Zasada reakcja łańcuchowej z następstwem twardego lądowania (TUTAJ znajduje się cała lista ‘top escalator accidents’). Nie mówiąc o możliwości wciągnięcia buta, sznurówki, czy hijabu, przed czym przestrzegają naklejki w teherańskim metrze.

Dlatego UWAGA na stojące przed nami mamuśki z wózkami, rowery i kogokolwiek z ponad gabarytowymi przedmiotami. Z reguły też trzymam się z daleka od krawędzi, choć przyznam się, że eskalatorowe szczotki świetnie polerują buty.

Comments

Post a Comment

Popular posts from this blog

Personal Landmarks: A Map of Trauma in London

Image
For me, London is defined by its street names, locations, and urban landmarks. Over the past 14 years, these elements (and more!) have left very distinctive mark on me. My London, first and foremost, is the one I came to know as a courier. I memorised all the addresses—Soho’s townhouses, the glass and steel skyscrapers in the City, and the many other places I delivered to. That was pre-smart phone era, so the famous A to Z map became my best friend for three years. This experience formed the foundational layer of my "London skin". Later, as I became an operations controller, these addresses took on a more digital form. They became combinations of postcodes (EC2M or EC2N—who can tell the difference? Well, I can, as I’ve become a bit of a postcode geek!), each just another place to send a delivery. Then there’s another layer—my social life in London, full of moments, encounters, people, and unexpected events scattered throughout the city. After 14 years, this collection of expe...
Read more

ADO starfish

Image
ADO – the name of a bus service in Mexico Starfish –  a 5-armed sea creature that everyone loves I absolutely dislike traveling at night. While it may seem like a cost-effective option and works for some, I simply cannot sleep on trains, buses, or planes unless I can stretch my legs in semi-bed position. Traveling at night in Vietnam, however, had its perks.                     If only Mexican night buses offered the same comfort...                            Currently exploring southern Mexico, I knew the time would come for a long-distance night bus. That moment arrived with my journey from San Cristóbal de las Casas to Oaxaca (pronounced 'Wahaca'), a “lovely” 12.5-hour ride. I even took sleeping pills in an attempt to catch some sleep during the trip. The bus was dark, the seats were comfortable, and it was only half full, allowing me to spread out across two r...
Read more

Three weeks into my Panchakarma retreat

Image
I am currently three weeks into my Panchakarma retreat. It feels like I have entered level four of a captivating video game. The anticipation (or dread) of the impending final stage of my detox journey,   known as the infamous ‘vasti’-(often referred to as “the mother of all panchakarma procedures”), looms overhead. Last week, I underwent the ‘nasya’ treatment, that is cleanse of your nasal passages and detoxification of the head and neck. This procedure came with a challenging condition : no hair washing allowed. For a full seven days, my hair remained unwashed, gradually becoming so greasy that catching a glimpse of it in the mirror turned into a test of endurance! Fortunately, the ‘nasya’ experience had a silver lining, as it was coupled with herbal steam bath and ‘kizhi’ treatment—a pounding massage with heated herbal pouches infused with medicinal oils. These fragrant sachets worked their magic on my body, providing a perfect blend of invigoration and relaxation. ‘Kizhi’...
Read more