Long time no write

Trudno uwierzyć, że nie pisałam tu od ponad roku. Nie jestem w stanie zliczyć ile razy miałam świetny pomysł na posta tudzież rewelacyjne przemyślenia, które na koniec schowałam do szuflady. Miałam w planie chociażby opisać to jak fajnie jest być bez pracy i jaka to ulga odejść ze znienawidzonej (niemal! Choć nienawiść to mocny termin, którego staram się unikać) firmy. To było w marcu, później nastąpił celabracyjny wyjazd do Meksyku i na koniec po dwóch tygodniach okupowania kanapy, praca znalazła mnie sama.

No właśnie, miało być tak pięknie, blisko, nienajgorzej płatnie i przede wszystkim w znanym biznesie kurierskim... Wyszła z tegoprzedmiotowa rola ograniczająca się do wklepywania w system prywantnych paczek, umieszczania ich w szafce a następnie wydawania korpoludkom, których hobby to przede wszystkim zakupy online. Na nic moje doświadczenie, pasja związana z nazewnictwme ulic, co najwyżej miałam szansę zabookować komuś kuriera. Do tego doszedł szef rodem z kreskówki Family Guy, rubasnzy grubasek z seksistowskim poczuciem humoru i co najgorsze, sinusoidą humorów, w zależności od pozionu stresu serwuje głupie żarty, nabija się z innych lub zdyszany lata po pokoju rzucając F*CKami co drugie słowo. 

Drugi współpracownik przypomina syna Pettera Griffina ze wspomnianej kreskówki, Chrisa. Też przy tuszy, wszystko przyjmuje bez pośpiechu, byle wolniej, byle się mniej zmęczyć, tudzież zrzucić obowiązki na mnie. Kolejny współpracownik to wiecznie sfrustowany, wiecznie na telefonie z Fedexem (firma kurierska), powtarzjąc w nieskończoność, że tym razem to już na pewno pzrestanie korzystać z ich usług międzynarodowych. Powtarza też, że ludzka głupota go dobija, że kurierzy go dobijają, że de facto to jest takim sfrustowanym perpetuum mobile. Ostatni członek tej dysfunkcyjnej rodziny to tzw. dyfuzor, elokwentny, oczytany i w tym całym szaleństwie, jedyny relatywnie spokojny element w tej sfrustowanej mozaice charakterów.

                              

Trzy tygodnie temu powiedziałam DOŚĆ tej sytuacji, wolę dobrowolnie zrezygnować ze stanowiska i szukać lepszego zajęcia. Uff! Zostało mi dwa dni, od poniedziałku jestem wolnym człowiekiem, szukającym wymarzonej pracy. No właśnie, ale jakiej? Nie wiem co chcę robić, ale wiem co potrafię, i (to zabrzmi najwinie) że chciałabym pracować z nazwami ulic i kodami pocztowymi, po części kierując się zapoczątkowana fascynacją tym tematem w trakcie studiów (ach ta słynna praca magisterska nt. semantycznej motywacji nazw praskich ulic...).

Także, pozdrowienia z kanapy i rychłego przeczytania.


Comments

Post a Comment

Popular posts from this blog

Personal Landmarks: A Map of Trauma in London

Image
For me, London is defined by its street names, locations, and urban landmarks. Over the past 14 years, these elements (and more!) have left very distinctive mark on me. My London, first and foremost, is the one I came to know as a courier. I memorised all the addresses—Soho’s townhouses, the glass and steel skyscrapers in the City, and the many other places I delivered to. That was pre-smart phone era, so the famous A to Z map became my best friend for three years. This experience formed the foundational layer of my "London skin". Later, as I became an operations controller, these addresses took on a more digital form. They became combinations of postcodes (EC2M or EC2N—who can tell the difference? Well, I can, as I’ve become a bit of a postcode geek!), each just another place to send a delivery. Then there’s another layer—my social life in London, full of moments, encounters, people, and unexpected events scattered throughout the city. After 14 years, this collection of expe...
Read more

ADO starfish

Image
ADO – the name of a bus service in Mexico Starfish –  a 5-armed sea creature that everyone loves I absolutely dislike traveling at night. While it may seem like a cost-effective option and works for some, I simply cannot sleep on trains, buses, or planes unless I can stretch my legs in semi-bed position. Traveling at night in Vietnam, however, had its perks.                     If only Mexican night buses offered the same comfort...                            Currently exploring southern Mexico, I knew the time would come for a long-distance night bus. That moment arrived with my journey from San Cristóbal de las Casas to Oaxaca (pronounced 'Wahaca'), a “lovely” 12.5-hour ride. I even took sleeping pills in an attempt to catch some sleep during the trip. The bus was dark, the seats were comfortable, and it was only half full, allowing me to spread out across two r...
Read more

Three weeks into my Panchakarma retreat

Image
I am currently three weeks into my Panchakarma retreat. It feels like I have entered level four of a captivating video game. The anticipation (or dread) of the impending final stage of my detox journey,   known as the infamous ‘vasti’-(often referred to as “the mother of all panchakarma procedures”), looms overhead. Last week, I underwent the ‘nasya’ treatment, that is cleanse of your nasal passages and detoxification of the head and neck. This procedure came with a challenging condition : no hair washing allowed. For a full seven days, my hair remained unwashed, gradually becoming so greasy that catching a glimpse of it in the mirror turned into a test of endurance! Fortunately, the ‘nasya’ experience had a silver lining, as it was coupled with herbal steam bath and ‘kizhi’ treatment—a pounding massage with heated herbal pouches infused with medicinal oils. These fragrant sachets worked their magic on my body, providing a perfect blend of invigoration and relaxation. ‘Kizhi’...
Read more