En route

Moja działalność blogowa (wraz z fotograficzną) zamiera. Czy wynika to z obawy, że nie mam nic ciekawego do powiedzenia, czy do kogo to trafi, czy faktycznie nie dzieje się u mnie nic wartego opisania, czy po prostu wszystko skrzętnie chomikuję dla siebie. Nevertheless, właśnie zdałam sobie sprawę, że już napisałam posta o podobnym wydźwięku. Kurierka w Londynie robi się mniej przyjemna, z dnia na dzień coraz chłodniej, BBC straszy coraz to surowszymi prognozami pogody typu „wintry shower” czyli nie dość, że mokro (choć przelotnie, ale i tak), dosadnie, to jeszcze z zimowym powiewem. Brr. W ramach równowagi, w domu rozgrzewam się grzejnikiem, herbatą, oczywiście kotem, i ostatnio tzw. onesie, czyli  jednoczęściowymi śpiochami polarowymi, które jako wyjątkowo dobrze zapowiadajacy się przetrwalnik zimowy i zapewne survivalowy, polecam każdemu. Czytam „Pasażerkę ciszy” Fabienne Verdier, historię Francuzki, która spędziła dziesięć lat w Chinach ucząc się sztuki kaligrafii, z...

froggie seatpost I guess...

Przyznaję, że frekwencja postowania na tymże blogu drastycznie spad(Ł)a. Nie wiem czy dzieje się tak, ponieważ nic się u mnie nie dzieje czy jest to wynik zamykania się na świat. Robienie jeża tak zwane.  Tak naprawdę może i coś się dzieje, w końcu współorganizowałam spory event kurierski London's Calling we wrześniu, w ostatni piątek alleycat halloween’owy, w między czasie pojechałam do Polski, miałam mini wypadek rowerowy (przednie koło R.I.P) i rozpoczęłam praktyki w szkole angielskiego. Mimo to patrzę na ostatnie miesiące w Londynie jako na linię ciągłą: kurierka – dom – kurierka – dom -  dej off – kurierka – dom – kurierka – dom – weekend przesiedziany w domu itd. Dni przeskakują niczym kody pocztowe na mapie Londynu, tak jak dziś na przykład: N1 (Angel)>WC1>W1>W8 (Kensington)i z powrotem do bazy, czyli W1. Zadziwia mnie jak szalone dystanse robię w ciągu dnia, te wszystkie „rozciągniete” zlecenia między E8(Hackney) i NW5(Kentish Town) lub paczki z SE1...