the real bike messenger feeling
Prawdziwy i jedyny Bike Messenger Feeling możesz zyskać na 3 sposoby:
1. brodząc w śniegu
2. walcząc z wiatro-deszczem
3. śmigając szybko metropolią w blasku zachodzącego słońca
1. brodząc w śniegu
2. walcząc z wiatro-deszczem
3. śmigając szybko metropolią w blasku zachodzącego słońca
Pierwsze doświadczenie jest z pewnością 'harsh' lub 'difficult' (anglizm), sprawia, że brylujesz w oczach młodych adeptów zawodu i przyczynia się do oznaczania kurierskich lat pracy jako 'przejeździłem/-am 4 zimy'.
Trzecie doświadczenie niesie w sobie poczucie wolności, które towarzyszy ulicami miasta, uszlachetnia, uwrażliwia i nakręca kurierską zajawkę.
Drugie doświadczenie miałam szanse doświadczyć dziś ja sama. Sam deszcz nie jest najgorszy, ten 'chrzest' już dawno mam za sobą, jak dochodzi wiatr (dziś miejscami dochodziło do 24 mph), to oprócz stopniowego przemaczania, czujesz jak ściąga Cię na boki, a już w ogóle na mostach. Do tego doszedł grad, a żeby było zabawniej w ramach POBu (ang. Package On Board) miałam plecak wypchany pudłem wypełnionym po brzegi dokumentami, na kierownicy torbę z butami, a w niej jeszcze kopertę A4. Najzabawniej było jak silny podmuch wiatru zmiótł deszcz z budynku, powstała fala deszczu przetoczyła się po autobusie i rozbryzgała się w końcu na ulicy. Fun.
O przemoczeniu i martwych płetwach schowanych w równie martwych, oziębłych, przemoczonych i, przede wszystkim, dziurawych butach nie wspomnę; mimo że towarzyszyły mi do końca dnia, wiedziałam, że większość mesendżerów w Londynie spotkała dziś ta sama przyjemność.
Zaczęłam oglądać paradokumentalny serial o nowojorskich kurierach 'Triple Rush', po pierwszym odcinku mogę powiedzieć, że charakteryzuje się typowo amerykańskim montażem i tendencją do budowania 'dramatycznego' napięcia tam, gdzie go nie ma, np. scena, w której jeden z nowicjuszy gubi tzw. manifest (rodzaj dokumentu z podpisami potwierdzającymi nadanie/odebranie przesyłki) i wkurzony dyspozytor odsyła go do domu. Ale i tak serial jest zajawkowy.
Trzecie doświadczenie niesie w sobie poczucie wolności, które towarzyszy ulicami miasta, uszlachetnia, uwrażliwia i nakręca kurierską zajawkę.
Drugie doświadczenie miałam szanse doświadczyć dziś ja sama. Sam deszcz nie jest najgorszy, ten 'chrzest' już dawno mam za sobą, jak dochodzi wiatr (dziś miejscami dochodziło do 24 mph), to oprócz stopniowego przemaczania, czujesz jak ściąga Cię na boki, a już w ogóle na mostach. Do tego doszedł grad, a żeby było zabawniej w ramach POBu (ang. Package On Board) miałam plecak wypchany pudłem wypełnionym po brzegi dokumentami, na kierownicy torbę z butami, a w niej jeszcze kopertę A4. Najzabawniej było jak silny podmuch wiatru zmiótł deszcz z budynku, powstała fala deszczu przetoczyła się po autobusie i rozbryzgała się w końcu na ulicy. Fun.
O przemoczeniu i martwych płetwach schowanych w równie martwych, oziębłych, przemoczonych i, przede wszystkim, dziurawych butach nie wspomnę; mimo że towarzyszyły mi do końca dnia, wiedziałam, że większość mesendżerów w Londynie spotkała dziś ta sama przyjemność.
Zaczęłam oglądać paradokumentalny serial o nowojorskich kurierach 'Triple Rush', po pierwszym odcinku mogę powiedzieć, że charakteryzuje się typowo amerykańskim montażem i tendencją do budowania 'dramatycznego' napięcia tam, gdzie go nie ma, np. scena, w której jeden z nowicjuszy gubi tzw. manifest (rodzaj dokumentu z podpisami potwierdzającymi nadanie/odebranie przesyłki) i wkurzony dyspozytor odsyła go do domu. Ale i tak serial jest zajawkowy.
Comments
Post a Comment