Dodgy. Grumpy. Fair enough

Jakbym miała subiektywnie wskazać najczęściej używane brytyjskie wyrażenia, to oprócz klasycznych ‘thank you’ i ‘like’, bez namysłu wskazałabym powyższe trzy. Stykam się z nimi praktycznie wszędzie, nagminnie niemal. I tak gra, którą obecnie testuję, jest miejscami ‘dodgy’. ‘Grumpy’ za to jest kierowca, który codziennie o 8.40 starannie sprawdza identyfikatory przy wsiadaniu do busa, mimo, że każdy inny ma to głęboko w nosie. Mój współlokator też ponoć jest ‘grumpy’, co nawet sam przyznaje: ‘gdybym nie był taki grampy, pewno bym awansował’. Jak dla mnie ta wypowiedź jest ‘fair enough’. Dziwnym trafem określeniem ‘fair enough’ kwitowane są wszelkie anegdoty, które opowiadam, ale zawsze wiedziałam, że bardziej potrafię wyrazić myśli pisząc, niż mówiąc. Po prostu moje wypowiedzi są ‘dodgy’ lub jak by je określił ktoś z Czech ‘kostrbaté’.

Oprócz językowych obserwacji coraz bardziej dochodzę do wniosku, że powoli zaprzyjaźniam się z tym miastem. Życiowy chaos zostaje poniekąd unormowany dzięki harmonogramowi pracy (choć tam za to rozkwita jakże chaotyczne wykonywanie powierzonych mi zadań i okazjonalne ataki ADHD), kosztem braku czasu, ograniczonego dostępu do Internetu i kulejącego życia społecznego. W między czasie jednak udaje mi się wpadać na zaprzyjaźniony skquat a w weekendy nadrabiać zaległości filmowe.

Właśnie mija 1 z 4 dni wolnych. Całe 4 dni nicnierobienia, filmów oglądania, czytania, listów pisania i na skłocie zalegiwania. The less you expect, the more happy you are. Aż się dziwię, że udaje mi się zagłuszyć odśrodkowy napęd pchający mnie do podróżowania. Widocznie teraz podróżuję bardziej metafizycznie, w myślach, w metrze i w książkach.