En route

Jakiś czas temu wpadł mi w ręce biuletyn(wydany nie wiadomo gdzie i nie wiadomo przez kogo)o takim właśnie intrygującym tytule (ang. 'obalić restauracje'). Czytając treść biuletynu nie mogłam się nadziwić stekom bzdur, które się w nim pojawiły. Lekturę tę określiłabym jako stricte nierealistyczną i nad wyrost przesadzoną anarchistycznie. Do czasu. Bo osadzona w nowej roli, tzn. skrobiąc marchewkę i siekając imbir, w myślach skaczę po białych kartkach biuletynu i co rusz przypominają mi się poszczególne akapity. I zaczyna docierać do mnie jak wiele z przeczytanej lektury okazuje się być prawdą. Bo niby fajnie trafiłam: jedna z najlepszych restauracji wegańskich w mieście X, sympatyczni ludzie, menadżerka dająca każdemu szanse, w skrócie jedna z fajniejszych opcji pracy dla wegana/ki. Mimo to w środku czuję się zdegradowana. Pewnie to moje ambicje dobijają się całą siłą do rozsądku. I muszę przyznać, że wygrały. Żadna ze mnie zapalona kucharka nie jest(kto mnie zna, ten wie), ide...

Jestem w nowym miejscu. Nowym, ale właściwie dobrze znanym. Na razie nie zdradzę gdzie, chyba że kogoś naprowadzą poniższe zdjęcia, które zrobiłam w wakacje 2006 r. To miejsce, gdzie dominuje monotematyczna architektura. To miejsce, w którym jest kilka gigantycznych parków. To miejsce, gdzie krzesła są przyczepione do domów, zamiast zwyczajnie stać w środku nich. To miejsce, w którym chuligani rzucają wózkami. To miejsce, w którym jest kilka dzielnic żydowskich. To miejsce, w którym możesz natrafić na zabawne witryny sklepowe. +++ for those of you who don't know where I have moved recently, little jigsaw: try to guess where am I know only from photos above +++ p.s. there may be reward waiting for you! +++

W Wietnamie jak do tej pory nie byłam, choć kraj ten znajduje się na mojej top liście wanna-visit countries. Za to będąc na targowisku w praskich Malešicach poznałam te oto przemiłe Wietnamki i przy okazji nabyłam świeże kostki tofu za 12 Kč sztuka (sic!). Panie były przesympatyczne a ich kramik był wręcz przewietnamski, stanowił niemal idealną kopię supermarketu z Sajgonu łącznie z dziwnymi okazami zielonych warzyw, chipsami krewetkowymi i pełzającymi błotniasto-burymi krabami (co akurat mniej mi się podobało).

smena 8m /lomo/ and expired roll of kodak film iso 200 /1,5 yrs past its expiration date/. smena 8m /lomo/ i film kodak 200 przeterminowany 1,5 roku.

black and white - italy

As in title. An old photograph I found on the pavement. Lost and forgotten. I like it.

Przed kilkoma dniami wróciłam z krótkiego autostopu i przyznam, że czuję pustkę. Mimo różnic kulturowych i mentalnych między Holandią, Belgią czy Francją, zlewają mi się one w tę samą kosmopolityczną papkę, ten sam rodzaj społeczeństwa karmiony mediami i zarazem jednolity niemal wytwór kultury zachodniej. Jasne, że fajnie było buszować między niekończącymi się regałami brukselskich komix shopów, jeździć czarną kozą w Amsterdamie czy zajadać się libańskim falafelem w Berlinie, jednak mam nieodparte wrażenie, że każdorazowy, nawet kilkudniowy wypad na wschód czy Bałkany daje mi więcej inspiracji i przemyśleń, aniżeli kilka tygodni spędzonych w jednym z bogatych krajów EU. Stwierdziłam, że będę je zamieszczać partiami. Spóźnione zdjęcia z wakacji. Na pierwszy rzut Serbia/Србија. P.S. Powyższe fotografie nie muszą się nikomu podobać, wystarczy że są moje i to nadaje im znaczenie.